120. SheiK Mohammed wist, dat wij in Afrika waren en hij kent het doel van onze expeditie natuurlijk, want dat vertelde ik hem, toen ik hem voor het laatst zag". — „Het kan nog wel een week duren, vóór dat de Albatros klaar is", zei René. — „Laten we de uitnoodiging dan aannemen", besloot mijnheer Hendriks. „Ik zal aan mijnheer Timmers vragen of hij een oogje op onze machine wil houden. Dan huren wij een paar vrachtauto's en gaan naar miin vriend den Sheik toe". 121. De voorbereidingen waren al spoedig getroffen. Den volgenden morgen vroeg stonden dragers, bepakte dieren en wagens klaar voor den start. „Let vooral op Lopez", waarschuwde mijnheer Timmers. „We hebben hier in Kisumu geen spoor van hem kunnen ontdekken". Terwijl ze den gouvernements-ambtenaar bedankten, vertrokken zij. „Aan één kant boffen we", zei René. „De perkamenten kaart geeft aan, dat „Het Kasteel dat roept", in dezelfde richting ligt als het kamp van Sheik Mohammed". 122. De eerste uren in de jungle waren vlug voorbij. Daarna begon de hitte hinderlijk te worden voor de blanke leden van de expeditie. „Ik begrijp niet hoe die kaffers dat uithouden", zei Koen. René stuurde één van de zware automobielen met Koen en 800-100-la als zijn medepassagiers. Vader, Bep en Kazimoto zaten in een andere auto. Toen ze tegen den avond hun kamp opsloegen op een groen plateau, waren ze allen doodmoe. door A. PANDOR,

Artikel uit "Dagblad van Noord-Brabant", 30 september 1941