Leo Weiniger: 178.923 vertelt

September 1942 komt de auteur na een lange treinreis vanuit het kamp Breendonk (België) aan in een dwangarbeiderskamp in Oppersilezië, waar ze door met geweerkolven slaande Duitsers worden ontvangen. Op het terrein staat een gedeeltelijk verwoeste fabriek. Ze moeten hun geld afgeven. Hen worden stapelbedden aangewezen en ze krijgen soep. Er moet lichamelijk zwaar werk gedaan worden, waarbij ze met de zweep opgedreven worden door de bewakers. Door het werk, mishandelingen, de invallende kou en voedselgebrek sterven velen of worden ziek afgevoerd. Er zijn luizen. Daarna werkt hij bij ovens en krijgt brandwonden, die slecht verzorgd worden. Soms weigert hij te werken. Men wast zich niet meer en gaat met de kleren aan naar bed. Ze moeten voortdurend aantreden voor appel. Voedsel is het hoofdonderwerp van het gesprek. Het Lagerpersoneel steelt. Er komt een kapper, meer slaapruimte, maar er wordt een nachtdienst ingesteld om vluchtpogingen te voorkomen. Dan gaat hij naar een volgend werkkamp, waar ze in barakken worden gehuisvest. De bewaking gebruikt de zweep. Hij krijgt een nummer en moet een eind lopen naar zijn werkplek. Velen sterven door uitputting of hongeroedeem en worden in een massagraf gegooid. (Later is er een crematorium.) In de winter, bij sneeuw en kou, is er tekort aan kleren. Hij werkt in de open lucht. Als men niet meer werken kan, wordt men meestal afgevoerd. Het kamp verandert in een concentratiekamp, hij krijgt gestreepte kleding en wordt kaalgeschoren, evenals de SS-bewaking. Hij draagt houten klompen en krijgt een nieuw nummer, dat op zijn arm getatoeëerd wordt. Er is nog minder te eten en ze moeten het kamp zelf inrichten. Er komt een betonnen muur rond het kamp. Velen sterven door mishandeling. In het geheim bouwen de gevangenen radio's en luisteren naar radio Londen of Moskou. In de winter maakt men kleren van jute zakken. September 1942 komt de auteur na een lange treinreis vanuit het kamp Breendonk (België) aan in een dwangarbeiderskamp in Oppersilezië, waar ze door met geweerkolven slaande Duitsers worden ontvangen. Op het terrein staat een gedeeltelijk verwoeste fabriek. Ze moeten hun geld afgeven. Hen worden stapelbedden aangewezen en ze krijgen soep. Er moet lichamelijk zwaar werk gedaan worden, waarbij ze met de zweep opgedreven worden door de bewakers. Door het werk, mishandelingen, de invallende kou en voedselgebrek sterven velen of worden ziek afgevoerd. Er zijn luizen. Daarna werkt hij bij ovens en krijgt brandwonden, die slecht verzorgd worden. Soms weigert hij te werken. Men wast zich niet meer en gaat met de kleren aan naar bed. Ze moeten voortdurend aantreden voor appel. Voedsel is het hoofdonderwerp van het gesprek. Het Lagerpersoneel steelt. Er komt een kapper, meer slaapruimte, maar er wordt een nachtdienst ingesteld om vluchtpogingen te voorkomen. Dan gaat hij naar een volgend werkkamp, waar ze in barakken worden gehuisvest. De bewaking gebruikt de zweep. Hij krijgt een nummer en moet een eind lopen naar zijn werkplek. Velen sterven door uitputting of hongeroedeem en worden in een massagraf gegooid. (Later is er een crematorium.) In de winter, bij sneeuw en kou, is er tekort aan kleren. Hij werkt in de open lucht. Als men niet meer werken kan, wordt men meestal afgevoerd. Het kamp verandert in een concentratiekamp, hij krijgt gestreepte kleding en wordt kaalgeschoren, evenals de SS-bewaking. Hij draagt houten klompen en krijgt een nieuw nummer, dat op zijn arm getatoeëerd wordt. Er is nog minder te eten en ze moeten het kamp zelf inrichten. Er komt een betonnen muur rond het kamp. Velen sterven door mishandeling. In het geheim bouwen de gevangenen radio's en luisteren naar radio Londen of Moskou. In de winter maakt men kleren van jute zakken. De kampnamen worden door de auteur aan het eind van zijn verslag achter elkaar opgesomd.