Hilko Glazenburg: Beter laat dan nooit, maar nooit te laat: Mijn belevenissen van 10 mei 1940 tot 31 mei 1945

De auteur, een student, bezorgt bij Unilever in Rotterdam post, die hij krijgt van een vriend uit Zaandam, waar zijn eigen ouders wonen. Zijn vriend zegt dat hij als hij last krijgt de Duitsers moet zeggen dat het reclamemateriaal is. Joodse hoogleraren worden ontslagen en hij kan zijn studie in Delft niet kan afronden. De TH wordt gesloten, maar hij gaat verder werken bij machinefabriek Stork in Hengelo, op initiatief van zijn studentenvereniging. Als ouderejaars student begeleidt hij de jongerejaars. Hij gaat in Hengelo wonen. Het contact met Delft verdwijnt. Begin mei 1941 gaat hij naar Delft en wordt gearresteerd en naar Scheveningen gebracht. Bij zijn verhoor zegt hij dat hij niet weet wat hij bij Unilever afleverde. Zijn moeder mag op bezoek komen. Eénmaal per dag wordt hij gelucht, waarbij hij zijn Zaanse vriend ontmoet. Een proces komt niet op gang, maar hij blijft opgesloten. Eind februari 1942 wordt hij overgebracht naar de hoofdgevangenis Pompstationweg. Hij moet enveloppen vouwen. 26 Maart 1942 wordt hij met een klein groepje per trein overgebracht naar de gevangenis aan de Lehrterstrasse in Berlijn. Zijn cel is vies en het eten wordt door een luikje naar binnen geschoven. Zijn advokaat vertelt hem dat er geen contact met thuis mogelijk is. Een enkele keer is er een Duitse krant. Hij blijft bij zijn verklaring. Bij het dagelijks luchten mag hij niet spreken met de anderen. Hij wordt ter dood veroordeeld, omdat hij heeft deelgenomen aan een verzetsgroep en berichten heeft doorgegeven. Het wordt Kerst en het is koud tijdens het luchten. Uit schaarse krantenberichten begrijpt hij dat de winter 1942/1943 voor de Duitsers niet voorspoedig verloopt. Hij vraagt zich af of zijn doodvonnis nog voltrokken wordt. Met Pasen krijgt hij een ei dat hij tegen kalkgebrek met dop en al op eet. De bomen op de binnenplaats krijgen weer bladeren. De auteur, een student, bezorgt bij Unilever in Rotterdam post, die hij krijgt van een vriend uit Zaandam, waar zijn eigen ouders wonen. Zijn vriend zegt dat hij als hij last krijgt de Duitsers moet zeggen dat het reclamemateriaal is. Joodse hoogleraren worden ontslagen en hij kan zijn studie in Delft niet kan afronden. De TH wordt gesloten, maar hij gaat verder werken bij machinefabriek Stork in Hengelo, op initiatief van zijn studentenvereniging. Als ouderejaars student begeleidt hij de jongerejaars. Hij gaat in Hengelo wonen. Het contact met Delft verdwijnt. Begin mei 1941 gaat hij naar Delft en wordt gearresteerd en naar Scheveningen gebracht. Bij zijn verhoor zegt hij dat hij niet weet wat hij bij Unilever afleverde. Zijn moeder mag op bezoek komen. Eénmaal per dag wordt hij gelucht, waarbij hij zijn Zaanse vriend ontmoet. Een proces komt niet op gang, maar hij blijft opgesloten. Eind februari 1942 wordt hij overgebracht naar de hoofdgevangenis Pompstationweg. Hij moet enveloppen vouwen. 26 Maart 1942 wordt hij met een klein groepje per trein overgebracht naar de gevangenis aan de Lehrterstrasse in Berlijn. Zijn cel is vies en het eten wordt door een luikje naar binnen geschoven. Zijn advokaat vertelt hem dat er geen contact met thuis mogelijk is. Een enkele keer is er een Duitse krant. Hij blijft bij zijn verklaring. Bij het dagelijks luchten mag hij niet spreken met de anderen. Hij wordt ter dood veroordeeld, omdat hij heeft deelgenomen aan een verzetsgroep en berichten heeft doorgegeven. Het wordt Kerst en het is koud tijdens het luchten. Uit schaarse krantenberichten begrijpt hij dat de winter 1942/1943 voor de Duitsers niet voorspoedig verloopt. Hij vraagt zich af of zijn doodvonnis nog voltrokken wordt. Met Pasen krijgt hij een ei dat hij tegen kalkgebrek met dop en al op eet. De bomen op de binnenplaats krijgen weer bladeren.