Nellie Kessels: De tocht naar het onbekende (evacuatie)

De auteur, een ongeveer 20-jarige vrouw, woont in Well. Hier is geen openbaar vervoer meer en de bevolking krijgt voedsel van de Duitse bezetters. Aan de overkant van de Maas zijn de geallieerden blijven steken. Er is veel geschiet over en weer. De familie gaat in de kelder slapen. Voor de naar hen toegevluchte mensen uit Afferden wordt een schuilkelder gebouwd. Ze horen kanonnen bulderen over de Maas. Er is veel geschiet over en weer. De geallieerden naderen. Ze zitten 's avonds in de keuken te breien of te lezen en slapen in de kelder. Als de ruiten aan scherven gaan, vluchten ze naar de kelder. Het is gevaarlijk je op straat te vertonen. November komt, maar geen bevrijding. Sinds september is kerkbezoek onmogelijk. Ze blijven met tien gezinnen in een buurtgemeenschap over. De Duitsers zelf zijn bang. Telefoon is er al lang niet meer. Zondag 7 januari 1945 moeten ze tenslotte te voet evacueren. De tocht gaat in de ijskou tot Weese, waar ze slapen op stro. De beloofde trein komt niet. Door een zware sneeuwstorm lopen ze verder tot Gogh, waar ze overnachten in een cafe. De volgende dag door naar Kleve. Hier krijgen ze een bord warme pap en slapen in een koud klaslokaal. Er zijn veel kleine kinderen bij. Ze steken de Rijn over via het verwoeste Emmerich. Onderweg krijgen ze koffie en komen in een kasteel in 's Heerenberg, waar ze soep krijgen. De mensen onderweg zijn behulpzaam. De volgende dag sneeuwt het als ze aankomen in Doetinchem. Hier is warme kippensoep, brood, koffie en pap. Verder via Zelhem, Borculo, waar ze naar de mis gaan. In Goor rusten ze een dag. De volgende dagen gaan ze via Rijssen, waar het regent, en Nijverdal naar Ommen, waar ze tot 11 april 1945 blijven. Een gedeelte van de mensen gaat door naar Balkbrug. Zij blijft in Ommen tot de bevrijding van daar op 11 april 1945. Hun onderkomen is een school. Ze verhuist nog naar een andere school. Ze maakt fietstochtjes in de omgeving en gaat op voedsel uit. De auteur, een ongeveer 20-jarige vrouw, woont in Well. Hier is geen openbaar vervoer meer en de bevolking krijgt voedsel van de Duitse bezetters. Aan de overkant van de Maas zijn de geallieerden blijven steken. Er is veel geschiet over en weer. De familie gaat in de kelder slapen. Voor de naar hen toegevluchte mensen uit Afferden wordt een schuilkelder gebouwd. Ze horen kanonnen bulderen over de Maas. Er is veel geschiet over en weer. De geallieerden naderen. Ze zitten 's avonds in de keuken te breien of te lezen en slapen in de kelder. Als de ruiten aan scherven gaan, vluchten ze naar de kelder. Het is gevaarlijk je op straat te vertonen. November komt, maar geen bevrijding. Sinds september is kerkbezoek onmogelijk. Ze blijven met tien gezinnen in een buurtgemeenschap over. De Duitsers zelf zijn bang. Telefoon is er al lang niet meer. Zondag 7 januari 1945 moeten ze tenslotte te voet evacueren. De tocht gaat in de ijskou tot Weese, waar ze slapen op stro. De beloofde trein komt niet. Door een zware sneeuwstorm lopen ze verder tot Gogh, waar ze overnachten in een cafe. De volgende dag door naar Kleve. Hier krijgen ze een bord warme pap en slapen in een koud klaslokaal. Er zijn veel kleine kinderen bij. Ze steken de Rijn over via het verwoeste Emmerich. Onderweg krijgen ze koffie en komen in een kasteel in 's Heerenberg, waar ze soep krijgen. De mensen onderweg zijn behulpzaam. De volgende dag sneeuwt het als ze aankomen in Doetinchem. Hier is warme kippensoep, brood, koffie en pap. Verder via Zelhem, Borculo, waar ze naar de mis gaan. In Goor rusten ze een dag. De volgende dagen gaan ze via Rijssen, waar het regent, en Nijverdal naar Ommen, waar ze tot 11 april 1945 blijven. Een gedeelte van de mensen gaat door naar Balkbrug. Zij blijft in Ommen tot de bevrijding van daar op 11 april 1945. Hun onderkomen is een school. Ze verhuist nog naar een andere school. Ze maakt fietstochtjes in de omgeving en gaat op voedsel uit.