familie Houting: Relaas uit Hongerwinter '44 - '45: Tocht met hindernissen

Verslag in briefvorm van een jongen (voornaam en leeftijd zijn onbekend) die met zijn broer Piet en zijn neef Cas op een zaterdagavond in de winter terugkeert van een hongertocht. Met twee fietsen en een bakfiets met ijzeren banden beleeft het driemanschap een tocht vol hindernissen: ‘‘Cas wou ons bij Den Deyl in de steek laten door vooruit te fietsen en Mien alvast te waarschuwen, dat we in aantocht waren……!! Ze kon dan bedden in orde maken en vast voor warm eten zorgen…!! Ik zei echter dat we er met zijn tweeën helemaal niet meer zouden komen dus gingen wij maar weer verder, op den ouden sukkeldraf al trekkende en vallend en den wagen in het goede spoor trachtende te houden. Dan ging de bakfiets van het fietspad af en zaten we ernaast. Hij moest dan weer met behulp van voorbijgangers uit het moeras getrokken worden (het was stikdonker geworden door de sneeuwjachten en er was bijna geen sterveling op de weg!) en na een kwartiertje hadden we de fiets weer op gang! Zoo kwamen we tegen 7.15 uur bij het viaduct van Wassenaar aan en stond de sneeuw reeds halverwege onze knieën. Van verdergaan was geen sprake meer…. We waren ingesneeuwd! Daar zaten we dus aan het viaduct, vlak bij huis, nog slechts een uurtje en toch zoo ver weg….!’ Voordat ze op zondagmiddag in Den Haag, waar de twee broers wonen, arriveren, wordt op een boerderij dichtbij Wassenaar op weinig comfortabele wijze de nacht doorgebracht: ‘’Aan mijn veters hingen grote sneeuwklompen, onze jassen waren als planken, het vroor dat het kraakte en het sneeuwde. De jassen konden we dus niet als dekking gebruiken hoewel dit hard nodig was, want het kot, waar we sliepen, had een open stuk geschoten raam, waar doorheen het sneeuwde en hagelde en tochtte.' Verslag in briefvorm van een jongen (voornaam en leeftijd zijn onbekend) die met zijn broer Piet en zijn neef Cas op een zaterdagavond in de winter terugkeert van een hongertocht. Met twee fietsen en een bakfiets met ijzeren banden beleeft het driemanschap een tocht vol hindernissen: ‘‘Cas wou ons bij Den Deyl in de steek laten door vooruit te fietsen en Mien alvast te waarschuwen, dat we in aantocht waren……!! Ze kon dan bedden in orde maken en vast voor warm eten zorgen…!! Ik zei echter dat we er met zijn tweeën helemaal niet meer zouden komen dus gingen wij maar weer verder, op den ouden sukkeldraf al trekkende en vallend en den wagen in het goede spoor trachtende te houden. Dan ging de bakfiets van het fietspad af en zaten we ernaast. Hij moest dan weer met behulp van voorbijgangers uit het moeras getrokken worden (het was stikdonker geworden door de sneeuwjachten en er was bijna geen sterveling op de weg!) en na een kwartiertje hadden we de fiets weer op gang! Zoo kwamen we tegen 7.15 uur bij het viaduct van Wassenaar aan en stond de sneeuw reeds halverwege onze knieën. Van verdergaan was geen sprake meer…. We waren ingesneeuwd! Daar zaten we dus aan het viaduct, vlak bij huis, nog slechts een uurtje en toch zoo ver weg….!’ Voordat ze op zondagmiddag in Den Haag, waar de twee broers wonen, arriveren, wordt op een boerderij dichtbij Wassenaar op weinig comfortabele wijze de nacht doorgebracht: ‘’Aan mijn veters hingen grote sneeuwklompen, onze jassen waren als planken, het vroor dat het kraakte en het sneeuwde. De jassen konden we dus niet als dekking gebruiken hoewel dit hard nodig was, want het kot, waar we sliepen, had een open stuk geschoten raam, waar doorheen het sneeuwde en hagelde en tochtte.'