M. Verhaar: Verslag ,,Vrijheid''

''s Morgens waren we allemaal in spanning, toen om 8 uur ging opeens de radiodistributie aan,' schrijft de elfjarige Margo in haar dagboek over de bevrijding van Utrecht. 'Heel mooi. Eerst klokkengelui, en toen, 't was zo ontroerend: "Hier is herrijzend Nederland, de dag waarop we weer allen bevrijd zijn." We riepen gauw onze buren, de hele straat kwam binnenvliegen. 's Morgens één en al uitgelatenheid, één vlaggenzee en oranje. De winkels vol: broches, oorkondes, ansichten, speldjes, roodwitblauwe sigarettenpijpjes.' En, nadat de Tommies enkele dagen op zich hebben laten wachten: 'Opeens alle holden naar de nieuwe weg vlak achter ons. Nu waren we toch een van de eerste die ze gezien hadden. 's Avonds kreeg iedereen inkwartiering, wij niet. Ik was woest.' Maar dan wordt bij het gezin thuis in de Herman Saftlevenstraat toch een militair ingekwartierd: de Brit Chris Adams van het Polarbear Regiment. ‘Eerst was ik kwaad, want ik wou zo graag die ander. Hij sliep in mijn bed en Son en ik in 't logeerbed. De volgende dag was hij heel vroeg weggegaan.' Maar voor de kinderen neemt hij 'biskwie', chocolade en jam mee: ‘Chris bleek toch een schat te zijn.' Kort daarna schrijft Margo: 'Over Chris vertel ik niet meer dat houd ik in mijn geheugen.' In augustus 1945 keert een familielid terug naar Nederland: 'O, ja, Sonja is naar kamp geweest en is vandaag terug erg overspannen en weemoedig, ik zou 't ook hebben. In de krant stond zoiets vreselijks, ondanks de naoorlogse tijd zijn lang niet alle dingen goed, dat in de kampen, Dachau 't ergste, in 't geheel 26.000.000 mensen vermoord zijn. Per dag ongeveer 14.000 of 16.000. Wat vreselijk. De radio roept de hele tijd berichten af over vermiste mensen. 't Wordt alles wel beter, maar de doden krijgen we niet terug.' ''s Morgens waren we allemaal in spanning, toen om 8 uur ging opeens de radiodistributie aan,' schrijft de elfjarige Margo in haar dagboek over de bevrijding van Utrecht. 'Heel mooi. Eerst klokkengelui, en toen, 't was zo ontroerend: "Hier is herrijzend Nederland, de dag waarop we weer allen bevrijd zijn." We riepen gauw onze buren, de hele straat kwam binnenvliegen. 's Morgens één en al uitgelatenheid, één vlaggenzee en oranje. De winkels vol: broches, oorkondes, ansichten, speldjes, roodwitblauwe sigarettenpijpjes.' En, nadat de Tommies enkele dagen op zich hebben laten wachten: 'Opeens alle holden naar de nieuwe weg vlak achter ons. Nu waren we toch een van de eerste die ze gezien hadden. 's Avonds kreeg iedereen inkwartiering, wij niet. Ik was woest.' Maar dan wordt bij het gezin thuis in de Herman Saftlevenstraat toch een militair ingekwartierd: de Brit Chris Adams van het Polarbear Regiment. ‘Eerst was ik kwaad, want ik wou zo graag die ander. Hij sliep in mijn bed en Son en ik in 't logeerbed. De volgende dag was hij heel vroeg weggegaan.' Maar voor de kinderen neemt hij 'biskwie', chocolade en jam mee: ‘Chris bleek toch een schat te zijn.' Kort daarna schrijft Margo: 'Over Chris vertel ik niet meer dat houd ik in mijn geheugen.' In augustus 1945 keert een familielid terug naar Nederland: 'O, ja, Sonja is naar kamp geweest en is vandaag terug erg overspannen en weemoedig, ik zou 't ook hebben. In de krant stond zoiets vreselijks, ondanks de naoorlogse tijd zijn lang niet alle dingen goed, dat in de kampen, Dachau 't ergste, in 't geheel 26.000.000 mensen vermoord zijn. Per dag ongeveer 14.000 of 16.000. Wat vreselijk. De radio roept de hele tijd berichten af over vermiste mensen. 't Wordt alles wel beter, maar de doden krijgen we niet terug.' Bevat brieven uit 1946 aan het gezin Verhaar van de Britse militair Chris Adams, die in mei 1945 was ingekwartierd bij het gezin in de Herman Saftlevenstraat in Utrecht. Bevat een in 1949 uitgeschreven tweede versie van het dagboek en een ongedateerde getypte transcriptie.