dhr. Rem: Dagboek (losse vellen)

'De heele dag gezellig druk in 't dorp. Vandaag gingen de vliegtuigen met voedsel zoo laag over, dat we de bemanning konden zien wuiven. Ze vlogen hier bij ons huis misschien op 20 à 30m hoogte, wat was dat een fijn gezicht,' schrijft fabrieksarbeider Rem op zondag 6 mei 1945 in zijn verslag over de bevrijding van Krommenie, indertijd nog een zelfstandige gemeente in het noorden van de Zaanstreek in Noord-Holland. Rem woont aan de Vlusch tussen Krommenie en Krommeniedijk: dan een straat met het karakter van een aparte buurt. Hij werkt bij Verblifa, De Vereenigde Blikfabrieken, een bedrijf dat naast blikverpakkingen en emaillen borden o.a. huishoudelijke en kook- en verwarmingsartikelen produceert. 'Nog steeds vacantie in de fabriek. Ik werd echter opgeroepen om te komen voor de energievoorziening. We hebben namelijk aan de Verblifa 2 dynamo's, door dieselmotoren aangedreven, welke gebruikt worden voor het droogmalen van de inundaties.' Kort daarvoor hebben de Duitsers het schooltuinenterrein aan de nabijgelegen Ringweg onder water gezet. De oogst van de tuintjes had men goed kunnen gebruiken. Maar op dinsdagochtend 8 mei rijden dan eindelijk de eerste Canadezen over de Provincialeweg: 'Allemaal lachende en stralende gezichten! Ze lieten zich alles welgevallen. Er waren auto's bij waar de chauffeur gewoonweg geen uitzicht meer had. De jongens en meisjes zaten overal op de wagens, zelfs op de motorkap. Zoo bleef het de geheele middag en avond, aan 't gejuich kwam geen einde. 's Avonds werd er voor 't gemeentehuis gedanst.' Er is een bevrijdingsvuur, waarvoor men verzocht is het verduisteringspapier mee te nemen, 'daar dit niet meer noodig is'. Rem beschrijft 'de eerste Engelsche cigaret sedert jaren': 'Wat was dat een gunst. Je voelt het direct in je beenen.' En hoe hij smult van ‘Zweeds wittebrood’ van het Zweedse Rode Kruis: 'Jongen wat zullen we dik worden!' 'De heele dag gezellig druk in 't dorp. Vandaag gingen de vliegtuigen met voedsel zoo laag over, dat we de bemanning konden zien wuiven. Ze vlogen hier bij ons huis misschien op 20 à 30m hoogte, wat was dat een fijn gezicht,' schrijft fabrieksarbeider Rem op zondag 6 mei 1945 in zijn verslag over de bevrijding van Krommenie, indertijd nog een zelfstandige gemeente in het noorden van de Zaanstreek in Noord-Holland. Rem woont aan de Vlusch tussen Krommenie en Krommeniedijk: dan een straat met het karakter van een aparte buurt. Hij werkt bij Verblifa, De Vereenigde Blikfabrieken, een bedrijf dat naast blikverpakkingen en emaillen borden o.a. huishoudelijke en kook- en verwarmingsartikelen produceert. 'Nog steeds vacantie in de fabriek. Ik werd echter opgeroepen om te komen voor de energievoorziening. We hebben namelijk aan de Verblifa 2 dynamo's, door dieselmotoren aangedreven, welke gebruikt worden voor het droogmalen van de inundaties.' Kort daarvoor hebben de Duitsers het schooltuinenterrein aan de nabijgelegen Ringweg onder water gezet. De oogst van de tuintjes had men goed kunnen gebruiken. Maar op dinsdagochtend 8 mei rijden dan eindelijk de eerste Canadezen over de Provincialeweg: 'Allemaal lachende en stralende gezichten! Ze lieten zich alles welgevallen. Er waren auto's bij waar de chauffeur gewoonweg geen uitzicht meer had. De jongens en meisjes zaten overal op de wagens, zelfs op de motorkap. Zoo bleef het de geheele middag en avond, aan 't gejuich kwam geen einde. 's Avonds werd er voor 't gemeentehuis gedanst.' Er is een bevrijdingsvuur, waarvoor men verzocht is het verduisteringspapier mee te nemen, 'daar dit niet meer noodig is'. Rem beschrijft 'de eerste Engelsche cigaret sedert jaren': 'Wat was dat een gunst. Je voelt het direct in je beenen.' En hoe hij smult van ‘Zweeds wittebrood’ van het Zweedse Rode Kruis: 'Jongen wat zullen we dik worden!' Het betreft hier een dagboekfragment: een deel van het dagboek is zoek.