P. Bosselaar: Memoires Piet Bosselaar

‘Ik ben 5 fietsen kwijtgeraakt, maar niet door de moffen: mijn papieren waren goed, heel goed zelfs, wij maakten ze zelf,’ schrijft Piet Bosselaar (verdere persoonsgegevens onbekend) in 1985 in een wat opschepperig verslag over zijn verzetsjaren in zijn woonplaats Utrecht. ‘Van een relatie kreeg ik originele formulieren, een bevriende relatie maakte het stempel, een van ons zette de handtekening en we kwamen door elke fietsenrazia heen.’ In 1944 sluit Piet zich aan bij de Ordedienst (OD), een belangrijke illegale organisatie: ‘Er werd koortsachtig gewerkt. Ik maakte de N.S.B.lijsten van de hele binnenstad. Wij hadden ze op alphabet en per straat uitgewerkt. Ook collaborateurs en ander gespuis stonden erop. De lijsten waren perfect. Wij moesten nu auto’s hebben die rijklaar stonden. Er werden plattegronden van de stad gemaakt, verdeeld in de wijken in verschillende kleuren.’ Wat die voorbereidingen opleveren wordt, uit zijn relaas althans, niet duidelijk. Als ‘voedingsofficier’ is Bosselaar medeverantwoordelijk voor de voedselvoorziening van de Ordedienst, bestaande uit oud-militairen, beroepsmilitairen, dienstplichtige militairen en geestverwante burgers: ‘In de keuken beende ik een halve koe met hulp van een slager uit. Radio Oranje beluisterde ik met clandestiene stroom, toen er een moffenauto voor de deur stilhield: moffen die de weg kwijt waren, maar groot was de schrik.’ Tijdens een vergadering van de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten, een organisatie die onder mede is voortgekomen uit de Ordedienst, doet de Apeldoornse Feldgendarmerie op 22 november 1944 een inval waarbij verzetsleiders worden gearresteerd: ‘De grootste ramp die de N.B.S. Utrecht gekend heeft. Wat konden wij doen. Zouden ze spreken? ’s Nachts werden de slachtoffers in open wagens vervoerd naar Apeldoorn. De meesten vonden de dood. Enkelen kwamen er levend vanaf: niet één heeft iets verraden of verteld, niettegenstaande vele martelingen: een van de grootste prestaties van de N.B.S.ers.’ ‘Ik ben 5 fietsen kwijtgeraakt, maar niet door de moffen: mijn papieren waren goed, heel goed zelfs, wij maakten ze zelf,’ schrijft Piet Bosselaar (verdere persoonsgegevens onbekend) in 1985 in een wat opschepperig verslag over zijn verzetsjaren in zijn woonplaats Utrecht. ‘Van een relatie kreeg ik originele formulieren, een bevriende relatie maakte het stempel, een van ons zette de handtekening en we kwamen door elke fietsenrazia heen.’ In 1944 sluit Piet zich aan bij de Ordedienst (OD), een belangrijke illegale organisatie: ‘Er werd koortsachtig gewerkt. Ik maakte de N.S.B.lijsten van de hele binnenstad. Wij hadden ze op alphabet en per straat uitgewerkt. Ook collaborateurs en ander gespuis stonden erop. De lijsten waren perfect. Wij moesten nu auto’s hebben die rijklaar stonden. Er werden plattegronden van de stad gemaakt, verdeeld in de wijken in verschillende kleuren.’ Wat die voorbereidingen opleveren wordt, uit zijn relaas althans, niet duidelijk. Als ‘voedingsofficier’ is Bosselaar medeverantwoordelijk voor de voedselvoorziening van de Ordedienst, bestaande uit oud-militairen, beroepsmilitairen, dienstplichtige militairen en geestverwante burgers: ‘In de keuken beende ik een halve koe met hulp van een slager uit. Radio Oranje beluisterde ik met clandestiene stroom, toen er een moffenauto voor de deur stilhield: moffen die de weg kwijt waren, maar groot was de schrik.’ Tijdens een vergadering van de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten, een organisatie die onder mede is voortgekomen uit de Ordedienst, doet de Apeldoornse Feldgendarmerie op 22 november 1944 een inval waarbij verzetsleiders worden gearresteerd: ‘De grootste ramp die de N.B.S. Utrecht gekend heeft. Wat konden wij doen. Zouden ze spreken? ’s Nachts werden de slachtoffers in open wagens vervoerd naar Apeldoorn. De meesten vonden de dood. Enkelen kwamen er levend vanaf: niet één heeft iets verraden of verteld, niettegenstaande vele martelingen: een van de grootste prestaties van de N.B.S.ers.’