Georganiseerde hulp.

Georganiseerde hulp. De Nederlandse regering in Londen had al in september 1944 aan de geallieerde oorlogsleiders het verzoek voorgelegd voedselzendingen naar Nederland mogelijk te maken. Churchill en Roosevelt wilden slechts hiermee akkoord gaan op de strikte voorwaarde dat niets van dergelijke transporten in Duitse handen zou vallen. Gerbrandy had zich daarop tot het neutrale Zweden gewend. De Zweedse regering toonde zich bereid, maar kon pas medio december met de Duitse autoriteiten in het nog bezette deel van Nederland overeenstemming bereiken over de controle van Zweedse ambtenaren op de verdeling van het voedsel. Op dat moment was verscheping al niet meer mogelijk omdat de Oostzee was dichtgevroren. Pas eind januari 1945 kwamen de eerste Zweedse voedselschepen in Delfzijl aan. Tijdens de Hongerwinter werd door de samenwerkende kerkgenootschappen eind 1944 het Interkerkelijk Bureau Noodvoedselvoorziening (IKB) opgericht. Het IKB streefde een tweeledig doel na: verstrekking van warme maaltijden en uitzending van kinderen naar gebieden waar nog wel voldoende voedsel was. Per vrachtauto en per binnenschip werden in het eerste kwartaal van 1945 duizenden kinderen in Noord- en Oost-Nederland ondergebracht. Het Rijksbureau voor de Voedselvoorziening in Oorlogstijd gaf extra rantsoenen aan diegenen die aan hongerziektes leden en in veel gemeenten werden aparte organisaties opgericht om zoveel mogelijk voedsel naar de betrokken gemeente te halen. Bedrijven of instellingen die over goede transportmiddelen beschikten of relaties in het transportwezen hadden, deden pogingen om levensmiddelen voor het eigen personeel te verzamelen. Hongerwinter 1944-1945. Onderlinge hulp. Behalve vijf lange bezettingsjaren, heeft het N-W van Nederland en speciaal de groote steden vlak voor de bevrijding afschuwelijke maanden doorstaan. De voedselvoorziening was erbarmelijk, velen kwamen van honger en ellende om. De rest van de bevolking is totaal ondervoed, vooral de kinderen. Te Amsterdam