De onderduikers Tijdens de eerste fase van de bezetting waren slechts weinigen vertrouwd met het verschijnsel onderduike...

De onderduikers Tijdens de eerste fase van de bezetting waren slechts weinigen vertrouwd met het verschijnsel onderduiken. Bij gebrek aan onderduikorganisaties, was hetn iet eenvoudig adressen hiervoor te vinden. In principe kon een onderduikadres zich overal bevinden: op het platteland, in de bossen, in de stad of zelfs in de eigen woning. De omstandigheden voor onderduikers waren verre van ideaal. Van enige privacy was doorgaans nauwelijks sprake en na maanden, soms jaren van binnen zitten, vaak in kleine ruimtes op zolder of in de kelder, namen de spanningen toe. Constant was er het gevoel opgejaagd te zijn. Ook voor de gastgezinnen betekende het verlenen van onderdak aan onderduikers een zeer zware belasting. De ruimtes onder de kerk aan de Haagse Parkstraat boden een uitstekende schuilgelegenheid voor mannen die aan de razzia¿s voor de arbeidsinzet wilden ontkomen. Kerken waren een geliefd onderduikplek tijdens de grote razzia in november 1944. Tientallen mannen zochten hun toevlucht in de kerk in de Brandtstraat. De Duitsers wisten tijdens deze grote razzia het streefgetal van 37.000 Haagse arbeidskrachten bij lange na niet te halen. Zij moesten uiteindelijk genoegen nemen met 13.000 opgepakte mannen, waarvan 8000 uit Den haag en 5000 uit Voorburg en Rijswijk.