Getuigen Verhalen, Oorlogsliefdekind, soldatenkinderen, interview 14

Geïnterviewde 14, Kind_IND_14, is geboren als E.M.C. in Bandung. Haar moeder W. leerde de Nederlandse soldaat E.H. kennen in Hotel Homann in Bandung, waar E.H. in een bandje speelde. W. heeft dan al een ouder kind uit een eerdere relatie met een Chinese man. E.H. leert dit kind o.a. zwemmen in het zwembad van Hotel Homann. Na Kind_IND_14’s geboorte moet haar moeder blijven werken, en ze brengt haar baby dan ook onder bij haar oudere zuster. Deze kan evenmin voor het kind zorgen, en als baby Kind_IND_14 wegens ziekte in het ziekenhuis belandt, ontfermt de vroedvrouw B. zich over het meisje. Deze zal uiteindelijk Kind_IND_14’s adoptiemoeder worden, samen met haar man, een politieagent. Het echtpaar heeft al een aantal kinderen geadopteerd. Dit is volgens Kind_IND_14 haar redding geweest. Kind_IND_14 wordt gedoopt tot E.R.L.. Later probeert haar moeder W. haar terug te halen, maar haar adoptieouders laten haar niet gaan. Ze nemen haar in bescherming tegen o.a. negatieve reacties van andere Indonesiërs over haar blanke huid. Maar dit leidt ook weer tot spanningen en jaloezie met haar (donkerder) pleegzusjes en -broertjes. In de omgeving wordt Kind_IND_14 vaak gepest voor ‘blanke’, buleh, wat haar aan het huilen maakt. Daardoor realiseert zij zich ook pas dat zij anders is dan de anderen. Via allerlei omwegen weet zij in een aantal jaren pas haar ‘geschiedenis’ te achterhalen. Zij heeft het lange tijd niet aan haar pleegouders durven vragen. Pas als zij gaat trouwen, weet ze enigszins hoe de vork in de steel zit. Haar moeder, die al vroeg naar Nederland is vertrokken, wil zij eerst niet ontmoeten, boos over het feit dat zij in de steek gelaten is. Kind_IND_14 is getrouwd met een man die diplomaat is geworden, en het echtpaar bewoont verschillende landen in de wereld, o.a. Nederland. Kind_IND_14 is dan niet genegen op zoek te gaan naar haar moeder of haar vader. Zij ontmoet haar moeder W. uiteindelijk pas als deze op hoge leeftijd al stervende is aan kanker en aangeeft haar nog een keer te willen ontmoeten. Als W. later overlijdt, krijgt Kind_IND_14 geen rouwkaart toegestuurd. Het is met name Kind_IND_14 s dochter D. die de zoektocht naar Kind_IND_14’s vader onderneemt via internet. Zij plaatsen een oproep op de website van de 7 December Divisie, en na een jaar komt er een reactie van een van de Nederlandse kinderen van Kind_IND_14’s vader. Het is onmiskenbaar dat Kind_IND_14 de dochter van hun vader is, gezien de overeenkomst van de voornaam van hun vader: E.M.C.. Sindsdien is er intensief mailcontact. Projectbeschrijving ‘Oorlogsliefdekind’: Tijdens de dekolonisatie-oorlog met Indonesië onderhielden Nederlandse militairen contacten met de lokale bevolking, en dus ook met Indonesische meisjes. Regelmatig werden, vaak onbedoeld, uit deze verhoudingen kinderen geboren. Na de onafhankelijkheidsoverdracht in 1949 keerden de troepen terug naar huis. Een onbekend aantal Nederlands-Indonesische kinderen bleef achter bij hun moeder in het nieuwe Indonesië. Voor het project Oorlogsliefdekind zijn 18 Oral History interviews met vaders, moeders en de betreffende kinderen gedeponeerd bij DANS. De datasets van deze geïnterviewden bestaan uit audiovisuele interview opnames, de bijbehorende transcripties en eventueel aanvullende data zoals brieven, persoonlijke en officiële documenten, foto's en persoonlijk filmmateriaal van de geïnterviewde. Zie voor meer informatie de link naar de volledige projectbeschrijving met alle bijbehorende interviews verderop op deze pagina. English summary: Oorlogsliefdekind (Warlovechild) is a crossmedia project that consists of oral history interviews, a website in Dutch, Indonesian and English (www.oorlogsliefdekind.nl & www.warlovechild.org) and several media productions in cooperation with the Dutch broadcasters NPS, VPRO and the Digital Channel. A documentary Tuan Papa is produced for broadcast on Dutch and Indonesian television.