Getuigen Verhalen, Reis van de Razzia, interview met Henny Olofsen

Op de avond van 9 november 1944 werd er een cordon rond Rotterdam en Schiedam gelegd door het Duitse leger. Alle belangrijke bruggen en strategische punten waren afgezet, trams reden niet meer en het telefoonverkeer was geblokkeerd. Op de twee daarop volgende dagen werden ruim 52.000 Rotterdammers en Schiedammers tussen de zeventien en veertig jaar oud opgepakt en afgevoerd richting Duitsland om daar dwangarbeid te verrichten in veelal beroerde omstandigheden. De Razzia van Rotterdam is een van de grootste klopjachten die het Duits Nationaalsocialistische regime heeft gehouden. Het verzetsblad Vrij Nederland reageerde dan ook geschokt, het schreef op 14 december 1944: ‘Vijftigduizend Nederlandse mannen laten zich als schapen wegvoeren en evenzoveel vrouwen zien toe hoe hun mannen en zoons weerloos naar Hitlers slachtbank worden geleid’. Het project Reis van de Razzia is gebaseerd op gefilmde getuigenissen van mannen die de razzia en de daaropvolgende reis hebben meegemaakt, om een hiaat in de geschiedschrijving te vullen en om inzicht te geven in de gebeurtenissen aan de hand van het thema "Handelingsruimte van een individu in een samenleving onder druk". Henny Olofsen Henny had zich tijdens de razzia teruggetrokken op de vliering en hij had zich verstopt in de bedstee daar. De Duitse soldaten die het huis binnen waren gekomen, wisten hem echter te vinden. Omdat ze dreigden te schieten, kwam hij tevoorschijn. Met een rijnaak werd Henny via Amsterdam naar Kampen gebracht en vandaar met de trein naar Dalen über Meppen, waar hij loopgraven moest maken. Na even in Oldenburg ondergebracht te zijn, kwam Henny in een groot lager in Bremen terecht waar niets meer voor de mannen te doen was tegen het einde van de oorlog. Op een ochtend kwamen ze erachter dat er buiten Engelsen aan het ontbijten waren, ze bleken in stilte bevrijd te zijn. De kampleider in Bremen was gehaat. Een Franse dwangarbeider schoot hem dood en nodigde Henny ook uit om op hem te schieten, waarvoor Henny bedankte. Maar de andere kant van de rivier de Wezer was nog niet bevrijd en de Duitsers bombardeerden het bevrijde gebied waar Henny zich ook in bevond. De Prinses Irene Brigade verzorgde transport naar Nederland en Henny werd zo goed als voor de deur afgezet in Rotterdam. Zijn moeder was thuis en moest huilen, zijn vader was er niet, want hij had dienst. Hij was politieagent, net als Henny’s broer.