Narrated (In)justice - Casus 1: De koloniale schadeclaims, Interview 5
De familie van Ibu Wanti Dodo (1947-2013) vertelt over Ibu Wanti Dodo, die haar man Enap verloor toen zij 28 jaar oud was. Samen hadden ze twee kinderen. Bapak Junaedi, zoon uit haar tweede huwelijk, was betrokken bij het comité dat voor de verdeling van het geld moest zorgen. ‘Wat mij wel veel verdriet heeft gedaan, is dat iedereen alleen maar aan zichzelf dacht. En niet aan mij. […] Als lid van het comité deed ik mijn werk goed. Niemand van ons kreeg iets van het compensatiegeld. De nabestaanden kregen ieder 5,2 miljoen, ik had graag 200.000 voor ieder van de leden van het comité willen hebben. Maar ze hebben ons helemaal niets gegeven, en het allemaal zelf gehouden.’ Voor één van Ibu Wanti Dodo’s kleinkinderen – die over de noodzaak van werken als kindermeisje in het buitenland vertelt – is het belangrijker dat haar grootmoeder nu op internet te vinden is: ‘Mijn grootmoeder is beroemd. Je kunt haar vinden op YouTube!’
- Rawagede, dr. N.L. (NIOD Instituut voor Oorlogs-, Holocaust- en Genocidestudies) DAI=info:eu-repo/dai/nl/395957656
- interview
- Humanities
- Oorlogsmisdaden
- Politionele acties
- Schadevergoedingen
- Indonesische onafhankelijkheidsstrijd
- Kinderen
- Oorlogsslachtoffers
- Rechtspraak
- Weduwen
- Naoorlogse periode
- Dekolonisatie
- Tweede Wereldoorlog
- Law and public administration
- Oral History
- Rechtsherstel
- Transitional Justice
- Koloniale geschiedenis
Bij bronnen vindt u soms teksten met termen die we tegenwoordig niet meer zouden gebruiken, omdat ze als kwetsend of uitsluitend worden ervaren.Lees meer