Laatste foto’s samen van Ewald en Elisabeth Heming 1943

Twee foto’s van hun laatste momenten samen. Na zijn verlof keert Ewald in augustus 1943 terug naar het Oostfront, Elisabeth brengt he weg naar het station in Münster (D). *Een foto van Elisabeth op het station in Münster en ergens anders in Münster, laatste afscheid van Ewald. Opschrift op de achterkant van de foto, genomen op het station, staat in potlood: 'Noch wenige Augenblicke gehören uns; der Ewaldmann ist zwar nicht zu sehen, aber ich bewache sein Gepäck.' ('Er zijn nog maar enkele ogenblikken die van ons zijn, de Ewaldmann is nergens te bekennen, maar ik bewaak zijn bagage.’) *Een foto van Elisabeth bij de Märchenbrunnen in Münster. Op de achterkant staat geschreven: 'Ebenfalls ein feines Bildchen; die Labbie [koosnaam van Elisabeth] als Gegenstück des Ewaldsmannes vorm Märchenbrunnen.' ( Ook een mooi plaatje; de Labbie [koosnaam van Elisabeth] als tegenpool van Ewaldsmannes voor de sprookjesfontein'). Ewald Heming wordt geboren in Stadtlohn (D) op 4 augustus 1910. In de Tweede Wereldoorlog sneuvelt hij op 21 november 1943 op het slagveld bij Smolensk in de toenmalige Sovjet-Unie. Al vanaf zijn jeugd noteert hij heel veel over zijn leven en gedachten. Tijdens zijn periode aan het front maakt Ewald veel notities in kleine zakagenda’s. Behalve een enthousiast schrijver is hij ook een enthousiast fotograaf. Hij krijgt verkering met Elisabeth Schlattmann. In 1939 wordt Ewald gemobiliseerd. Met Kerst 1941 verlooft het dolverliefde stel zich, gevolgd door hun ‘Kriegstrauunig’ op 31 juli 1942 tijdens een verlof van Ewald. Samen gaan zij op huwelijks reis naar Bad Bentheim (D). Hierna moet Ewald terug naar het front. Na zijn verlof in augustus 1943 brengt Elisabeth hem weg naar het station in Münster, nog onwetend dat dit de allerlaatste keer is dat beiden samen waren. In november 1943 sneuvelt Ewald op het slagveld nabij Smolensk. De collectie omvat de periode 1935-1946 en bestaat o.a. uit foto’s, documenten en correspondentie. Veel foto’s zijn van het moment dat Ewald gemobiliseerd wordt en naar ‘de oorlog’ vertrekt, eerst naar het Westfront en vanaf 1941 naar het Oostfront. Na zijn overlijden wil Elisabeth meer weten over Ewalds dood en wat er met zijn lichaam is gebeurd. Zij correspondeert met zijn kameraden, meerderen en het opperbevel. Stuit op militaire bureaucratie, o.a. over een herinneringsmedaille en een foto die van Ewald gemaakt zou zijn.In de maanden januari en februari 1945 ordent Elisabeth alles, foto’s worden in albums geplakt, correspondentie en documenten in ordners gedaan, de dagboeken en de notities in 38 kleine zakagenda’s bewaart zij in een doos. Haar leven gaat door, na de oorlog trouwt zij met de broer van haar vriendin Maria en krijgt kinderen. Echter het verdriet om het verlies van haar grote liefde Ewald blijft, zij is dit nooit meer te boven gekomen. Het Nationaal Onderduikmuseum kreeg deze collectie geschonken van Elisabeths dochter naar aanleiding van de expositie Liefde in Oorlogstijd (2014).