De taal, het kind, de liefde : Josepha Mendels (1902-1995)

De psychologische romans van Josepha Mendels (1902-1995) vielen op in de jaren vijftig. Ze hadden een eigen toon en een bijzonder taalgebruik. Bij critici als Vestdijk, Bordewijk en Greshoff riep dit werk zowel bewondering als verbazing op. In de jaren tachtig werd Mendels' oeuvre onder invloed van de tweede feministische golf herontdekt. Het werd bekroond met de eerste Anna Bijns Prijs, een literaire prijs voor de vrouwelijke stem. Mendels was een onconventionele vrouw, die in de Tweede Wereldoorlog haar complete familie verloor, nooit trouwde maar wel moeder werd, veelvuldig met uitgevers en opdrachtgevers brak, maar die tot op hoge leeftijd onverwoestbaar, koket en ontregelend bleef. Dertig jaar van haar leven woonde zij samen met haar beste vriendin kunstschilder Berthe Edersheim en deelden ze lief en leed. Heimans brengt in haar onderzoek het leven en werk samen, werpt licht op de ontwikkeling van de joodse identiteit voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog van de schrijfster en plaatst haar drang naar vrijheid in context. De auteur beschrijft Mendels als vrijwel geheel heteroseksueel, maar daar is veel op aan te merken. Erg waarschijnlijk is dit niet, blijkens de betrekkingen die ze had met vrouwen in haar leven, zoals beschreven in dit boek.