Nieuw-Neuzenpolder, 1816-1965

Inleiding Bij K.B. van 19 mei 1815 nr. 23 en 10 sept. 1815 nr. 38 werd aan de compagnie Blemont concessie tot bedijking verleend van de schorren gelegen tussen de Braakman en het Vlaamse hoofd, waarvan zij ten tijde van het Franse gouvernement pachter waren. De zeedijk moest zo gelegd worden dat er nog een strook van 10 Rijnlandse roeden begroeide schorgrond overbleef. Dit hoeft niet mogen verhinderen dat reeds spoedig moest worden begonnen met het aanbrengen van een oeververdediging in de Braakman en later aan de noordzijde. Voor het behoud van de polder werden inlaagdijken en -kaden gelegd in 1859 en in 1869. In 1860, 1865 en 1867 werd verzocht de polder calamiteus te verklaren. Eerst bij K.B. van 16 dec. 1872 nr. 27 werd de polder ingevolge de wet op de calamiteuze polders van 1870, calamiteus verklaard. Het bestuur van de waterkering trad op 1 april 1873 in werking. De zeesluis lag aan de westzijde aan de geul de Abele. Ter compensatie van de te onteigenen gronden voor de verruiming van het kanaal van Gent naar Terneuzen (1900-1910), werd met het Rijk overeengekomen dat laatstgenoemde een uitwateringssluis naar de Vlooswijkpolder zou leggen, zodat het oostelijk deel der polder via de Rijkswaterleiding kon sueren. In 1912 werd het suatiecontract gesloten. De zeesluis werd in het kader van de verbetering van de deltadijken verlegd naar de spuikom van de Braakmanpolder. De Nieuw-Neuzenpolder is de enige polder van het waterschap waar zich in 1953 dijkdoorbraken hebben voorgedaan. Na het overlopen van de zeedijk brak deze op drie plaatsen door. Op 12 februari was de polder door een ringkade aan de binnenzijde van het buitenwater afgesloten. Het inundatiewater werd deels op natuurlijke wijze en deels met hevels afgevoerd, zodat deze gronden op 20 febr. weer droog waren.