A. Stoutjesdijk: Dagboek (cahier)

Dagboek van A. Stoutjesdijk, HBS-leerling in Terneuzen. Stoutjesdijk is veertien, vijftien jaar oud als hij gedurende het schooljaar 1944-1945, waarin hij helemaal geen les heeft, een dagboek bijhoudt. Daarin vermeldt hij vooral nieuwsberichten en weinig van persoonlijke aard. Maar op dinsdag 5 september 1944, oftewel Dolle Dinsdag, als zich in heel Nederland emotionele taferelen afspelen naar aanleiding van de berichten dat het land elk moment bevrijd kan worden, doet de scholier uitgebreid verslag van wat er zich afspeelt in zijn woonplaats Terneuzen: ‘Ca. 4 uur springt het telefoonkantoor van binnen. Het geeft 2 knallen. Maar de bruggen horen we niet springen. Ca. 6 uur hoor ik veel praten buiten. Ik spring uit bed, was en kleed me, eet een boterham en loop naar buiten. De mensen vertellen dat de Duitsers bij de Axelse brug alles weggooien: er komen mensen vandaan met conservenbussen, kleren, enz. Jongens lopen met helmen, gasmaskers en riemen. Als ik aan de brug kom is het een gedrang van jewelste. Aan beide kanten en op de brug staan Duitse wagens. Alles haalt men overhoop. Er wordt getrapt op handgranaten, kogels en ander munitie. Een eindje van de brug staat een groepje officieren, de wapens in de hand, te beraadslagen. Naast café Bellevue staan kanonnen op een hoop. Niemand gaat vandaag werken.’ Begin september 1944 eindigt de oorlog in Terneuzen met de vlucht van Duitse troepen over de Schelde. Dagboek van A. Stoutjesdijk, HBS-leerling in Terneuzen. Stoutjesdijk is veertien, vijftien jaar oud als hij gedurende het schooljaar 1944-1945, waarin hij helemaal geen les heeft, een dagboek bijhoudt. Daarin vermeldt hij vooral nieuwsberichten en weinig van persoonlijke aard. Maar op dinsdag 5 september 1944, oftewel Dolle Dinsdag, als zich in heel Nederland emotionele taferelen afspelen naar aanleiding van de berichten dat het land elk moment bevrijd kan worden, doet de scholier uitgebreid verslag van wat er zich afspeelt in zijn woonplaats Terneuzen: ‘Ca. 4 uur springt het telefoonkantoor van binnen. Het geeft 2 knallen. Maar de bruggen horen we niet springen. Ca. 6 uur hoor ik veel praten buiten. Ik spring uit bed, was en kleed me, eet een boterham en loop naar buiten. De mensen vertellen dat de Duitsers bij de Axelse brug alles weggooien: er komen mensen vandaan met conservenbussen, kleren, enz. Jongens lopen met helmen, gasmaskers en riemen. Als ik aan de brug kom is het een gedrang van jewelste. Aan beide kanten en op de brug staan Duitse wagens. Alles haalt men overhoop. Er wordt getrapt op handgranaten, kogels en ander munitie. Een eindje van de brug staat een groepje officieren, de wapens in de hand, te beraadslagen. Naast café Bellevue staan kanonnen op een hoop. Niemand gaat vandaag werken.’ Begin september 1944 eindigt de oorlog in Terneuzen met de vlucht van Duitse troepen over de Schelde. Dagboek bevat tekeningen van de auteur.