E.A. van Leent-Sieburgh: Manuscript (getypte losse vellen)

Elizabeth van Leent-Sieburgh komt uit een welgestelde Nederlandse familie die ‘vanwege de belasting’ in België is gaan wonen. In 1940 is Elizabeth een twintiger en alleenstaande moeder: kort daarvoor pleegt haar echtgenoot in hun Franse woonplaats Blois zelfmoord. Met hun tweejarige dochter Pauli reist Elizabeth naar de Belgische Ardennen. Ze trekt in bij haar half Ierse moeder en haar ‘schilderende, nooit iets verkopende’ broer Eelco. Uit angst voor 'les Boches (de Duitsers), die in de vorige oorlog vreselijke dingen hadden gedaan’, vertrekt de familie in mei 1940 naar Brussel, waar haar vader, een gepensioneerd KNO-arts, op dat moment verblijft. Met een Studebaker reizen vader, moeder, zoon, dochter en kind door Frankrijk, waarna men in de zomer van 1940 de overtocht maakt naar het door de familie zo geliefde Engeland. ‘Ik was alles kwijt, niet alleen mijn man, maar ook alles wat ik ooit bezat, boeken, meubels, sieraden, kleren, maar het kon me niets schelen, naakt en berooid wilde ik me aan de genade van de voorzienigheid overleveren, ik wilde niet meer dan een arme vluchteling zijn.’ In Londen, waar Elizabeth als secretaresse aan de slag kan, betrekt men een hotel: ‘Het gebouw, de kamers, de gasten, dat alles bezat een soort sjofele deftigheid, waarbij wij ons uitstekend thuis voelden.’ Onderhoudend beschrijft ze de moderne jonge mensen die ze in Londen leert kennen. In 1940, ten tijde van de Slag om Engeland, verhuist de familie echter naar een boerderij in de omgeving van de stad Herefold, waar Elizabeth zich als alleenstaande moeder eenzaam voelt: ‘Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen jou, mijn dochter, aan vreemden over te laten. Hulpeloos en hopeloos dwaalde ik rond, met of zonder jou, zelfs de grauwe, doorweekte, modderige natuur was vijandig.’ Het manuscript eindigt abrupt bij een verhuizing naar een kennelijk minder desolate plek. Elizabeth van Leent-Sieburgh komt uit een welgestelde Nederlandse familie die ‘vanwege de belasting’ in België is gaan wonen. In 1940 is Elizabeth een twintiger en alleenstaande moeder: kort daarvoor pleegt haar echtgenoot in hun Franse woonplaats Blois zelfmoord. Met hun tweejarige dochter Pauli reist Elizabeth naar de Belgische Ardennen. Ze trekt in bij haar half Ierse moeder en haar ‘schilderende, nooit iets verkopende’ broer Eelco. Uit angst voor 'les Boches (de Duitsers), die in de vorige oorlog vreselijke dingen hadden gedaan’, vertrekt de familie in mei 1940 naar Brussel, waar haar vader, een gepensioneerd KNO-arts, op dat moment verblijft. Met een Studebaker reizen vader, moeder, zoon, dochter en kind door Frankrijk, waarna men in de zomer van 1940 de overtocht maakt naar het door de familie zo geliefde Engeland. ‘Ik was alles kwijt, niet alleen mijn man, maar ook alles wat ik ooit bezat, boeken, meubels, sieraden, kleren, maar het kon me niets schelen, naakt en berooid wilde ik me aan de genade van de voorzienigheid overleveren, ik wilde niet meer dan een arme vluchteling zijn.’ In Londen, waar Elizabeth als secretaresse aan de slag kan, betrekt men een hotel: ‘Het gebouw, de kamers, de gasten, dat alles bezat een soort sjofele deftigheid, waarbij wij ons uitstekend thuis voelden.’ Onderhoudend beschrijft ze de moderne jonge mensen die ze in Londen leert kennen. In 1940, ten tijde van de Slag om Engeland, verhuist de familie echter naar een boerderij in de omgeving van de stad Herefold, waar Elizabeth zich als alleenstaande moeder eenzaam voelt: ‘Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen jou, mijn dochter, aan vreemden over te laten. Hulpeloos en hopeloos dwaalde ik rond, met of zonder jou, zelfs de grauwe, doorweekte, modderige natuur was vijandig.’ Het manuscript eindigt abrupt bij een verhuizing naar een kennelijk minder desolate plek.