J. Stembord: Dagboek (cahiers)

‘Regen, regen. In de middaguren klaart het op. ’s Avonds naar Kurhaus gewandeld. Over prikkeldraadversperring en betonmuur in camouflagekleuren een stukje zee gezien, een stuk van de Boulevard en de Pier, waaruit verwrongen ijzeren balken als om hulp vragende armen omhoogsteken,’ aldus beschrijft Jan Stembord in zijn dagboek de badplaats Scheveningen, waar hij niet ver vandaan woont, op een avond in juni 1943. ‘Op verschillende plaatsen in Den Haag, o.a. op den hoek van de Jan van Nassaustraat, worden bunkers gebouwd, waaraan ’s nachts bij het licht van groote schijnwerpers wordt doorgewerkt.’ Jan Stembord (verdere gegevens onbekend) is in oorlogsjaren ambtenaar bij de Algemene Bestuursdienst en werkt tevens op een accountantskantoor. Het huis waar hij met zijn moeder woont (zijn ouders zijn gescheiden), wordt in oktober 1943 gevorderd door de Duitsers: ‘Vanmorgen een ontruimingsbevel gekregen voor ons huis (Dahliastr. Rijswijk). Moe en tante Riek moeten de provincie in. Ik krijg een kamer toegewezen. Wat een ramp! De meubelen worden in het vervallen ,,Huize Leeuwendaal’’ opgeslagen, waar ze vervuilen, verroesten, en verweren kunnen, of gestolen worden. We moeten op 10/11 vertrokken zijn.’ De twintiger vindt echter een mooie kamer in Den Haag. ‘Mw. Jaspers noemt me een ,,luxe-vent’’, maar wat beteekent die uiterlijke schijn? Als men behoorlijk gekleed gaat, en zich verder altijd veel heeft moeten ontzeggen, is dat dan een luxe?’ Een jaar later is het Hongerwinter: ‘Uitgehongerde en verkleumde kinderen loopen op bloote voeten of op plankjes door de sneeuw.’ Dit weerhoudt de bemiddelde Stembord er niet van regelmatig uit eten te gaan: ‘Voorlopig beschouw ik de hap van de Centrale Keuken nog als bijvoeding, daar ik ’s avonds nog in de stad kan eten. Vandaag schijnbaar wat stelen van prij als groente (hard). Voor den oorlog zou men dit varkensvoer genoemd hebben, eet smakelijk, trek je riem aan.’ ‘Regen, regen. In de middaguren klaart het op. ’s Avonds naar Kurhaus gewandeld. Over prikkeldraadversperring en betonmuur in camouflagekleuren een stukje zee gezien, een stuk van de Boulevard en de Pier, waaruit verwrongen ijzeren balken als om hulp vragende armen omhoogsteken,’ aldus beschrijft Jan Stembord in zijn dagboek de badplaats Scheveningen, waar hij niet ver vandaan woont, op een avond in juni 1943. ‘Op verschillende plaatsen in Den Haag, o.a. op den hoek van de Jan van Nassaustraat, worden bunkers gebouwd, waaraan ’s nachts bij het licht van groote schijnwerpers wordt doorgewerkt.’ Jan Stembord (verdere gegevens onbekend) is in oorlogsjaren ambtenaar bij de Algemene Bestuursdienst en werkt tevens op een accountantskantoor. Het huis waar hij met zijn moeder woont (zijn ouders zijn gescheiden), wordt in oktober 1943 gevorderd door de Duitsers: ‘Vanmorgen een ontruimingsbevel gekregen voor ons huis (Dahliastr. Rijswijk). Moe en tante Riek moeten de provincie in. Ik krijg een kamer toegewezen. Wat een ramp! De meubelen worden in het vervallen ,,Huize Leeuwendaal’’ opgeslagen, waar ze vervuilen, verroesten, en verweren kunnen, of gestolen worden. We moeten op 10/11 vertrokken zijn.’ De twintiger vindt echter een mooie kamer in Den Haag. ‘Mw. Jaspers noemt me een ,,luxe-vent’’, maar wat beteekent die uiterlijke schijn? Als men behoorlijk gekleed gaat, en zich verder altijd veel heeft moeten ontzeggen, is dat dan een luxe?’ Een jaar later is het Hongerwinter: ‘Uitgehongerde en verkleumde kinderen loopen op bloote voeten of op plankjes door de sneeuw.’ Dit weerhoudt de bemiddelde Stembord er niet van regelmatig uit eten te gaan: ‘Voorlopig beschouw ik de hap van de Centrale Keuken nog als bijvoeding, daar ik ’s avonds nog in de stad kan eten. Vandaag schijnbaar wat stelen van prij als groente (hard). Voor den oorlog zou men dit varkensvoer genoemd hebben, eet smakelijk, trek je riem aan.’