Interview met M.L. Meijer door de Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING).

Interview met M.L. Meijer door de Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING). Marinus Leopold Meijer, geboren op Oost Java op 29 juni 1924. Zijn vader was tuinemployé op een rubber -en koffieplantage. In 1935 ging hij naar school op Buitenzorg (West Java), tijdens de oorlog moest hij van school, dat was een internaat. Hij heeft op die school gezeten van 1935 tot 1942. Na de lagere school ging hij naar de ambachtsschool en kreeg een opleiding tot metaalbewerker. Omdat zijn vader een goede baan had, kon hij dat betalen. Een keer per jaar ging hij (in de zomervakantie) naar huis, dat was twee dagen reizen. In de loop van de oorlog werd zijn vader, die bij de Landstorm zat, geïnterneerd op een Japans eiland. In 1942 ging hij terug naar zijn ouderlijke woning, maar daar was geen werk. Moeder en kinderen werden door de Japanners aan hun lot overgelaten. Om hun dagelijks voedsel te kunnen kopen , verkocht zijn moeder allerlei sieraden en huisraad. Ze konden zich laten registreren bij de Japanners in ruil voor bescherming door de japanners. Hun bewegingsvrijheid werd beperkt, de radio moest worden ingeleverd. Ook de Nederlandse krant mocht niet meer worden gelezen, want men mocht niet weten wat er in het land gebeurde. Veel Indische meisjes werden opgepakt en tot prostitutie gedwongen. Na enige tijd moesten ze hun huis verlaten en werden gedwongen op het platteland te gaan worden op ca 7 km van de stad. Ze woonden in een bamboehuis met één vertrek; ze moesten daar voor zichzelf zorgen en leven van de opbrengst van een stukje land dat hen was toegewezen. In 1944 overleed zijn oma van verdriet; ze mochten voor een paar dagen naar de stad om de begrafenis te regelen. Bittere jaren braken aan tot ze in augustus 1945 te horen kregen dat de oorlog voorbij was. Kort na de capitulatie van Japan brak de Bersiap periode aan. Ze werden van het dorp waar ze woonden door Indonesische militairen overgebracht naar een rubberonderneming. Ze woonden daar in een grote loods met afzonderlijke kamertjes van 3 bij 3 meter en stapelbedden zonder matras. Ze genoten er een relatieve vrijheid en mochten zelf hun eten bereiden. Na ca 7 weken kregen ze opdracht van het Indonesische leger om hun woonruimte te verlaten en zelf een huis te gaan zoeken. Ze kregen een huis toegewezen in Tamansari. Al snel kregen ze te maken met vijandige dorpsbewoners die dreigden hen te vermoorden. Er vielen 17 slachtoffers. Gelukkig werd de familie Meijer ontzet door de komst van een Indonesische militair die gewapend was en hen in bescherming nam. Ze werden op het nippertje gered van de moordzucht van de dorpsbewoners. Ze werden overgebracht naar een veiliger plaats en door de KNIL in een kamp ondergebracht. Een week later kregen van de militaire inlichtingendienst te horen dat hun vader nog leefde en in Babipapak zat. Het gezin Meijer zonder Martinus ging naar Babipapak. Martinus kreeg een baan bij een suikerfabriek . Na drie maanden nam hij ontslag omdat hij van een vriend te horen had gekregen dat er een vacature was bij de MTP, de motor transportdienst. In maart 1949 begon hij daar als klerk te werken op het kantoor. In okt 1949 kreeg hij eervol ontslag wegens de liquidatie van de MTP. In dec 1949 kreeg hij een baan als administratief medewerker bij een commissiehandelaar (nederlandse onderneming). In 1956 vertrokken zijn ouders met een schip vanuit het Soerabaya naar Nederland. Marinus die zijn vader 10 jaar niet meer had gezien ging hen uitzwaaien en kreeg daarvoor van zijn werkgever verlof. Op een gegeven moment werd het Nederlandse bedrijf waar hij werkte genationaliseerd en moest de gehele administratie in het Nederlands worden gevoerd. Het Nederlands personeel moest worden vervangen door Indonesisch personeel. Om door te kunnen werken had Marinus de Nederlandse nationaliteit aangenomen. Dat bleek achteraf een onjuiste keuze want al snel werd er onderscheid aangebracht in Indonesiërs door geboorte en