WONING - Dhr. G. van der Brug ;

Interview met dhr. G. van der Brug door de Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING). Verhaal van: Gerrit van de Brug – Zwolle Stoker 3e klas aanvankelijk Mijnenveegdienst op de mijnenveger de “Westerschelde” vegend op de Noordzee. Later v.a. 1948 Ned.-Indië. Geboren 07-04-1928 in de binnenstad van Zwolle. Gerrit werkt voor hij wordt opgeroepen voor zijn dienstplicht bij de NS. Hij is hulpbankwerker in de werkplaats en blij met de oproep voor militaire dienst. Hij had al wel zijn diploma van de Machinistenschool. Zijn voorkeur gaat uit naar de Marine.. En volgt ook bij de Marine weer een technische opleiding en wordt ingezet op de Westerschelde als stoker III, bij de Mijnenveegdienst Zijn moeder heeft een goede opleiding genoten en kan voor de klas als lerares, ze is van kerkelijke huize. Gerrits vader is goed ontwikkeld, maar heeft geen verdere schoolopleiding gevolgd. Hij is echter wel breed geïnteresseerd en heeft een grote belangstelling voor de sociale stromingen binnen de maatschappij. Later heeft hij veel invloed op de sociale vorming van Gerrit en zijn politieke interesses en loopbaan. Een zuster van Gerrit waar hij samen mee opgroeide is inmiddels overleden, samen komen ze uit een gezin van totaal vijf kinderen. De eerste kennismakingsdagen met de zee kenmerkten zich door een behoorlijke zeeziekte. Daarna echter gaat het goed. Het is een gevaarlijke opdracht die de mijnenvegers moeten uitvoeren. Zeker in die tijd liggen er overal veel zeemijnen, juist op de vaarroutes. De drijvende verankerde zeemijnen worden losgesneden met een zgn. mes dat achter de veger wordt meegesleept en zo de kabels moet doortrekken waarmee de mijn is verankerd. Daarna worden deze naar de wal gesleept om te worden gedemonteerd.Met apparatuur, dat achter het schip hangt, worden de akoestische en trillings- mijnen tot ontploffing gebracht. In Antwerpen koopt hij Lucky Strike en Camel sigaretten en nylons die in N niet te krijgen zijn en verkoopt die als hij met verlof naar huis in Zwolle mag, in Amsterdam op de Wallen. Zijn vrouw ontvangt elke zaterdag op het stadhuis tien gulden per week voor haar en hun kind. Na verloop van tijd, als hij verlof heeft, krijgt hij een oproep om zich te melden hij zal naar Indië worden gestuurd. Hij krijgt zijn inentingen en verder wat informatie. Bij de inscheping op de Grote Beer, die vanuit Amsterdam zal vertrekken, zit zijn gezin en familieleden op een bootje op het IJ om hem uit te zwaaien, maar hij ziet ze niet en hoort daar pas later van.Gerrit is dan al getrouwd en heeft 1 dochtertje. Hij weet eigenlijk dan maar heel weinig van Indië en heeft geen idee wat hem te wachten staat.Zijn vader heeft dan al wel een mening over de koloniën, de koloniale heersers. Hij heeft geen idee dat het daar om een vrijheidsstrijd gaat voor onafhankelijkheid. Nu, achteraf zegt hij dat hij met zijn huidige mening had moeten weigeren. Maar ook zegt Gerrit dat hij geen spijt heeft van die periode en veel heeft geleerd. Ook zegt hij dat hij toen hij een keer terug was in Indië, hij op de begraafplaats van de Indonesische verzetsstrijders zijn verontschuldigingen heeft aangeboden. De eerste herinneringen aan Indië zijn die van een actie waarbij hij moet wachtlopen. Ze zijn gestationeerd in Soerabaja, het is december 1948. Vooraf aan de tweede politionele actie, gewoon een koloniale oorlog, hebben de militairen een bijeenkomst, er wordt een stichtelijk woord gesproken, er wordt gezamenlijk gebeden en zingen “Wat de toekomst brenge moge, mij geleid des Heren hand” en ze krijgen een vrijbrief om te doden. Hij heeft geen enkele tropische ervaring en is totaal onvoorbereid. Gerrit moet dus op wacht op een opslagplaats van militair materieel, gelegen bij een kali. Het is aardedonker en hij heeft doodsangsten. Overal zijn geluiden, maar wat voor geluiden. In zijn angst loopt hij eerst maar wat heen en weer, en