Brief van Antoon Jeuken aan familie, 12 november 1939

Brief van Antoon Jeuken aan familie, 12 november 1939 geschreven te Handel tijdens mobilisatie Antoon Jeuken (12 januari 1916 geboren te Nijmegen) was dienstplichtig soldaat in het 17e Regiment Infanterie en was vanaf 27 augustus 1939 tot de capitulatie gemobiliseerd. Tijdens zijn mobilisatie schreef hij brieven aan zijn familie. Na de capitulatie was hij werkzaam als onderwijzer. 20 juni 1943 verloofde hij zich met Tiny Middendorp. 10 juli 1943 werden oud-gemobiliseerden opgeroepen voor krijgsgevangenschap en door Antoon Jeuken onder. In die tijd schreef hij 2 brieven die zogenaamd uit Duitsland kwamen om mensen te overtuigen dat hij in krijgsgevangenschap was gegaan. In december 1943 wist hij zo in Bergen legaal benoemd te worden tot distributieambtenaar. In die tijd schreef hij vele brieven aan zijn verloofde. In augustus 1944 door hij opnieuw onder, deze maal in Castenray onder de valse naam Piet Jansen. Vanuit hier kwam hij in contact met Amerikanen bij de luchtlandingen te Son en 24 augustus 1944 trad hij in dienst bij de Stoottroepen reg nr 0100037. 26 juli 1945 huwde hij Tiny Middendorp en 5 augustus 1945 ontving hij eervol ontslag uit de Stoottroepen op eigen verzoek. Inhoud Zondag 12 Nov. 1939. Lieve Ouders, Zoals ik U gisteren schreef, zijn we ‘s nachts om 12 uur in de stellingen getrokken. Zodra we er waren, na een verschrikkelijke tocht in het donker met een extra bepakking van 2 wollen dekens en een overall, was m’n post bij onzen luitenant, den sectiecommandant. Zoals U weet ben ik in Uden benoemd tot sectieordonnans.. Onze sectie bestaat uit drie groepen elk met een mitrailleur en 8 geweerschutters. Elke groep bezet een stelling. Zo bestaat onze compagnie uit 4 secties, dus in totaal 12 stellingen, die ± 100 meter van elkaar liggen. ± 2 kilometer achter dit front van stellingen ligt de commandogroep met aan het hoofd de kapitein, die bijgestaan wordt door een sectie gespecialiseerden, b.v. verbindingsmensen, telefonisten, ordonnansen e.d.. U begrijpt nu zo’n beetje mijn taak- ordonnans tussen de 3 stellingen van onze sectie en met de commandopost. De stellingen werden direct bezet en in de mitrailleursnesten werden wachten geplaatst, de zgn. piketwachten. Direct moest ik met den luitenant de stellingen af en zien of ze bezet waren en de piketwachten hun plicht deden. Dit nam ± drie kwartier in beslag. Samen gingen we naar de middelste stelling, waar we in een lignis voor 4 personen samen ons kwartier inrichtten ± 4 jongens van elke groep konden in de boerderij, die vlak achter onze stelling ligt, voorlopig onderdak vinden. Nu begon de eigenlijke oorlogstaak. Volledig bepakt moest ik het eerste (ik hoop ook het laatste) oorlogsbericht naar de commandopost brengen. ’Het regende dat het goot en dwars over de weides en stoppelvelden moest ik dat baantje verrichten, doornat van regen en zweet kwam ik weer in ons onderkomen aan. Op de terugtocht struikelde ik nog in een greppel en viel met m’n snoet vlak weg in de modder. Met de dekens onder het hoofd, de overjas over ons body gingen de li la luitenant en ik rusten, van slapen natuurlijk geen sprake. En nu kwam ik iets meer te weten. In verband met het te wachten offensief afgelopen nacht op het Westelijk front, hadden jongens van onze compagnie reeds twee dagen geleden mijnen gelegd. We zijn nu zaterdagnacht uitgerukt, terwijl de wildste geruchten de ronde deden. Tot ± 4 uur konden we rustig blijven, doch dan konden wel iets verwachten van Duitse zijde. Dit was de laatste order van den kapitein, die bij ons in de schuilnis een bezoek bracht. Tegen 10 uur waren de ransels al aangekomen aan de stellingen en we bereidden ons al voor op een lange tijd daar te moeten blijven, toen we tegen 11 u. bericht kregen: terug naar de Vredeskwartieren. De Duitse troepen, die langs onze grens trokken zijn Zuidwaarts gegaan , zodat we momenteel niets te vrezen hebben. Wel mogen we op het ogenblik de kwartieren niet verlaten en ligt alles gereed om binnen 2 minuten weer op stap te zijn - doch het ergste is voorbij. Dit is mijn gevoelen zo ! Velen menen, dat dit maar zo’n beetje proefalarm was, doch ik weet wel beter. De toestand was werkelijk kritiek en is dat nog. Vanmorgen nog zo erg, dat we extra munitie kregen, per groep een ‘n 1000 extra patronen en een vracht handgranaten, vooral dit laatste is levensgevaarlijk goedje. Wat ons boven het hoofd hangt weet ik niet, maar ik geloof wel, dat direct gevaar opgeheven is. Vannacht is Huize Padua (’t gekkenhuis) geheel ontruimd. ’t Moet verschrikkelijk geweest zijn, hoe die krankzinnigen tekeer gingen toen ze in de bussen gepakt werden. Degenen die te erg tekeer gingen, werden in de onderarm ingespoten. Ze zijn vervoerd naar Udenhout en Tilburg. Denkt Moeder nog om de wol? Gonda heeft er mij over geschreven. Verder aan het Oostelijke front geen nieuws, dan dat ik gezond ben en omval van de slaap. Ontvang verder allen mijn hart. groeten en spoedig een bericht verwachtend, Uw liefhebbende Zoon en Broer, Antoon 2-III-17RI 3e sectie Veldpost N.B. N.B. Als U vóór Vrijdag niets hoort over toekomstig verlof, stuurt U s.v.p. dan wat geld.